Denk je dat je het ergste steeds hebt gehad, kom je vandaag rustig de OK binnengelopen, ligt de patiënt nog wakker en die is nog lekker aan het rondkijken (oogcontact) en praten met de verplegers en ik was in shock, en dacht ohnee, dus ik groette hem maar (eh ja geen idee wat ik anders moest doen!) en ik voelde meteen zo naar. Ik vond het zo erg voor die man, die daar helemaal alleen lag, zonder een vertrouwd iemand die z`n hand kon vasthouden, te wachten voor zo een heftige ingreep. Toen hij in positie werd gelegd en in slaap werd gebracht werd ik helemaal niet goed, misschien was het de realisatie van patiënt, ingreep, ziekte, max. 10 jaar, etc. en dat het het allemaal 'echt' maakte (in plaats van hoe ik er altijd in sta, dit zijn hersenen met een tumor, en op het moment is er dan geen patiënt/persoon voor mij, een soort zelfverdedigingsmechanisme voor mezelf), of misschien had ik gewoon niet genoeg gegeten, maar ik dacht, ik moet NU naar buiten. Ik heb geen idee hoe flauwvallen voelt, maar ik dacht, daar ga ik niet nu achter komen in de OK voor de ogen van die professor, dus ik ging braaf op een krukje buiten de zaal zitten totdat het meest interessante gedeelte er weer was :)
Na de ingreep ben ik ook maar iets eerder weggegaan, even tijd voor frisse lucht en zon en artikels op een terrasje!
No comments:
Post a Comment