Today was not a good for science

Denk je dat je het ergste steeds hebt gehad, kom je vandaag rustig de OK binnengelopen, ligt de patiënt nog wakker en die is nog lekker aan het rondkijken (oogcontact) en praten met de verplegers en ik was in shock, en dacht ohnee, dus ik groette hem maar (eh ja geen idee wat ik anders moest doen!) en ik voelde meteen zo naar. Ik vond het zo erg voor die man, die daar helemaal alleen lag, zonder een vertrouwd iemand die z`n hand kon vasthouden, te wachten voor zo een heftige ingreep. Toen hij in positie werd gelegd en in slaap werd gebracht werd ik helemaal niet goed, misschien was het de realisatie van patiënt, ingreep, ziekte, max. 10 jaar, etc. en dat het het allemaal 'echt' maakte (in plaats van hoe ik er altijd in sta, dit zijn hersenen met een tumor, en op het moment is er dan geen patiënt/persoon voor mij, een soort zelfverdedigingsmechanisme voor mezelf), of misschien had ik gewoon niet genoeg gegeten, maar ik dacht, ik moet NU naar buiten. Ik heb geen idee hoe flauwvallen voelt, maar ik dacht, daar ga ik niet nu achter komen in de OK voor de ogen van die professor, dus ik ging braaf op een krukje buiten de zaal zitten totdat het meest interessante gedeelte er weer was :)

Na de ingreep ben ik ook maar iets eerder weggegaan, even tijd voor frisse lucht en zon en artikels op een terrasje!

Mooie dag

Vandaag was een geweldige dag! Er werd geopereerd in de frontale hemisfeer, een gebied waarvan wordt gezegd dat er geen belangrijke functies zitten (in ieder geval niet wat betreft motor en taal). Ondanks dit, werd de patiënte toch wakker gemaakt om te testen voor taal en motor bewegingen. En! terwijl er werd gestimuleerd trokken de spieren in haar arm en mond samen, en ook waren er verschillende problemen met taal, een anomie (niet mogelijk om het plaatje te benoemen, maar wel de zin "dit is een"... zeggen) en een speech arrest (volledig geblokkeerde taal). Je zou dus kunnen zeggen dat het beter is als elke patiënt met een tumor wordt wakker gemaakt om te testen voor functie. 


:)

Lichte dwang

Een blog beginnen is stap een, iets typen is stap twee, maar het vervolgens bijhouden met leuke interessante verhalen is een heel ander verhaal! Ik wil ontzettend leuke en grappige dingen typen, en ik voel ook een lichte dwang om dat te doen, want, waarom zou je anders een blog beginnen? Echter, dit is nog best wel pittig! Je kan moeilijk elke dag dezelfde dingen schrijven (uiteraard is dit mogelijk, maar dan blijft er weinig van het interessante en leuke aspect van een blog over natuurlijk). Deze hele week heb ik kleine overwinningen behaald! Zou ik eerst nooit alleen op een terrasje gaan zitten, heb ik dat toch maar wel mooi gedaan (aan de bruine benen wordt gewerkt!). En, ik heb zelfs alleen gewinkeld, en zonder goedkeuring, mening of stimulatie van wie dan ook gewoon zomaar twee dingen gekocht! Je moet toch wat hé zo heel alleen. Nu wil ik graag een film zien, maar weet nog niet of ik het aandurf om alleen naar de bioscoop te gaan ;).

Morgenochtend weer vroeg op om dit keer hopelijk een echte taalmapping te zien met veel fouten zodat het een uitdagende operatie wordt. Dit is natuurlijk minder leuk voor de neurochirurg (en patiënt, want als er meer fouten gemaakt worden dan kan er minder verwijderd worden van de tumor), maar des te interessanter voor mij om te zien welk gebied er voor fonologische parafasieën (tat ipv kat) of semantische parafasieën zorgt (tafel ipv stoel). Ook moet ik nogmaals de logopedist en de neuropsycholoog benaderen voor hun data, ze hadden beide beloofd om het te sturen, maar helaas.. Het leven van een onderzoekster die op andere mensen moet vertrouwen gaat niet over rozen, dus ik zet morgen m`n allerliefste glimlach op en ga het nog even proberen te regelen.

p.s. Het schattige kaartje boven komt uit een superleuk kaartenwinkeltje, waar echt zo ontzettend veel leuke te krijgen zijn, en aangezien ik een maand langer kan blijven in m`n huisje, heb ik het besloten nog gezelliger te maken met gezellige dingen op de muur :)

Aapjes kijken

Vandaag mocht ik weer een operatie bijwonen, dit keer (jawel!) was de tumor in het temporal/frontal gebied met invasie van de insula, dus er kwam een taalmapping!*** Yes voor mij! Met nog zo`n 19 anderen stond ik dus in de OK te wachten tot er gemapt zou worden. Nu heeft mijn begeleider geen stricte regels voor de OK. Hier in Nederland waren er nooit meer dan 11 mensen in de OK, en werden er geen foto's genomen alleen door de neurochirurg zelf. Ook hou je gewoon afstand en ga je niet in de nek van de neurochirurg staan hijgen. Hier, is het gewoon aapjes kijken... Iedereen komt maar binnen en kijken, en het allerergste, iedereen maakt foto's. Nu snap ik dat je een paar foto's en misschien zelfs een filmpje wil hebben voor de wetenschap, en dat je het bijv. thuis kan laten zien aan andere neurochirurgen/logopedistes/neuropsychologen om onderzoek te kunnen verbeteren, echter, wat ik absoluut niet kan begrijpen is waarom mensen, als de patiënt wakker is, foto's met FLITS gaan staan nemen... Of dat iemand gewoon even gaat filmen hoe ze de test doet... Je kan van de voorkant waar die eppo stond te filmen niet eens zien welke items ze aan het benoemen was of welke hersenstructuren er werden gestimuleerd door de neurochirurg... Ik vond het zo ontzettend zielig voor die patiënte, en ik snap niet dat er een  soort van 'etiquette' in de OK heerst, dat alleen de logopediste of neuropsycholoog in contact is met de patiënt en de neurochirurg, en dat verder niemand zichtbaar is voor de patiënt. Dit doe je uit respect voor de patiënte niet alleen moet leven met haar ziekte, maar ook nog eens geen ramptoeristen aan haar bed moet hebben. Dit is aapjes kijken, en dat doe je maar mooi in de dierentuin.


*** Natuurlijk had ik weer 'mazzel' en was deze patiënte linkshandig (taal rechts?) en werd er corticaal weinig eloquente taalgebieden gevonden. Ik hoop dat ik nog een mag meemaken met een rechtshandige patiënt.

Montpellier

Omdat het weer hier op dit moment zeer deprimerend is, even foto's van hoe mooi het hier wel kan zijn :)

Language mapping (yes!)

Vandaag was het dan zover! Mijn allereerste taalmapping! Het was niet een volledige omdat het gebied waar ze in opereerden vandaag de medial frontal lobe en de supplementary motor area was, dus er werd meer gekeken naar motor (bewegingen) dan naar taal. Ook al was het de 4e operatie waar ik bij mocht zijn, het allermooiste moment vind ik nog steeds het moment dat de dura (hersenvlies) wordt opengemaakt en weggeklapt, en je dan de perfect roze hersenen ziet en dat door de hartslag de hersenen licht pulseren (Oke oke, eerlijk dan, het aandoen van scrubs en door de gangen lopen is stiekem toch wel mega geweldig!). De momenten waar ik nog steeds van gruwel zijn de momenten waarop de hoofdhuid wordt ingespoten, de hoofdhuid wordt opengesneden, weggeklapt, vastgezet met tangen, en wanneer er in de schedel wordt geboord. Vooral de geur die er dan bijkomt is niet echt heel fijn zo 's ochtends vroeg. Nadat alle gruwelmomenten over zijn, en de hersenen mooi bloot liggen pakt de neurochirurg een echo apparaat om hiermee de tumor in beeld te brengen. Terwijl de tumor in kaart wordt gebracht door kleine steriele letters te plakken op de tumor grens, wordt ook de patiënt wakker gemaakt. Daarna pakt de neurochirurg een stimulatie apparaatje en gaat hij rondom het tumor gebied stimuleren terwijl de patiënt tot 10 telt. Elk gebied wordt afwisselend aangeraakt om te zien of hier een belangrijke functie kan zitten. Als er een belangrijke functie zit kan bijv. de hand samentrekken, of kan er tijdens het benoemen kat ipv hond worden gezegd (als er in het taalgebied wordt geopereerd). Dit laat dan zien dat dit bepaalde gebied belangrijk is voor taal of bewegingen van bijv. de hand/mond etc. Omdat bij deze patiënt de tumor in het SMA gebied was werd er vooral gekeken naar samentrekkingen van de hand en mond en volledige speech arrest. Wat interessant voor mij was, is dat er tijdens de stimulatie van het gebied van Broca geen fouten werden gemaakt, er zat dus geen functie in Broca. Na het tot 10 tellen kwam de logopedist om de patiënt plaatjes te laten benoemen, dit zijn simpele zwart wit plaatjes en de patiënt moet dan zeggen "dit is een ...". Naast het benoemen moest de patiënt ook zijn arm/been bewegen tijdens het bewerken en losmaken van de tumor, dit om uitval van bewegingen te voorkomen. Ook worden er vragen aan de patiënt gesteld, hoe hij heet, waar hij woont, waar hij nu is etc. Tijdens dit alles is er ontzettend veel communicatie tussen de neurochirurg, de logopedist en de patiënt. Toen een stukje van de tumor was verwijderd, werd ook subcorticaal gestimuleerd om te zien welke functies daar aan de grens van de tumor zat, en werd de rest van de tumor losgemaakt. Hierna werd nog een volledige controle gedaan om te zien of de armen, handen, vingers, benen, en 'de taal' nog goed werkten en werd de patiënt weer in slaap gebracht. Vervolgens wordt de rest van de tumor netjes verwijderd. Zo, dat was een lekker lange uitleg over wat voor soort operaties wakkere resecties nu eigenlijk zijn, en wat ik zie tijdens zo een operatie :)

Braincrumbs, het begin

Bij alle vormen van social media kan een blog natuurlijk niet uitblijven. Een naam bedenken voor mijn blogje gebeurde in een opwelling, een combinatie van Brains en de (misschien ooit toekomstige) naam van m`n bakkerijtje Kim's Crumbs, oftewel Braincrumbs. Na het googlen bleek zelfs dat er een definitie van bestaat in een urban dictionary: Braincrumbs are little bits of knowledge gained or learned by hanging around with a person of knowledge and interest. Geheel toepasselijk uiteraard omdat ik nu in Montpellier zit voor een stage bij een zeer bekende neurochirurg, dus laat de braincrumbs maar komen :).